Ξεκινώ το αφιέρωμα με βαρυσήμαντη δήλωση: Το Turrican 2 είναι το καλύτερο παιχνίδι της εποχής των 16bit. Θέλετε και δεύτερη; Είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι, όλων των εποχών. Ακολουθώντας την επιτυχία του πρώτου το 1991, η Rainbow Arts, ένας Γερμανός publisher που ιδρύθηκε το 1984 με έδρα το Gütersloh, μια μικρή πόλη 100.000 κατοίκων περίπου σήμερα και μόλις 1 ώρα από το σπίτι μου στο Dortmund, προγραμμάτισε και κυκλοφόρησε με leader τον Manfred Trenz, αυτό το platform shooter διαμάντι. Δώδεκα πίστες, εκατοντάδες (μήπως και χιλιάδες;) kills, αγωνιώδεις στιγμές στην οθόνη, παρότι οι περιορισμοί του hardware και μέσου αποθήκευσης/ δισκέτας, περιόριζαν το μέγεθος και πλήθος των sprites, γινόταν ένας χαμός. Ξεκινάμε!
Έτος 3025, το σκάφος “Avalon 1” βρίσκεται σε αποστολή προς άγνωστα μέρη του σύμπαντος (βλ. φάση Star Trek) με τον Coloner “Ardon C. Striker” να ηγείται της αποστολής. Όπως και στο Star Trek, που ο Kirk και η παρέα του έμπλεκαν σε μπελάδες, Star Trek που να δηλώσω ότι αποτελεί την αγαπημένη μου σειρά SCI-FI ever όπως επίσης, Star Trek > Star Wars (σταυρώστε με) το Avalon 1 δέχεται επίθεση, πλαγιάζεται από ένα εξωγήινο σκάφος ανώτερων δυνατοτήτων, μπουκάρουν μέσα κάτι τούμπανοι μεταλλαγμένοι, ε και η ομάδα του Striker “εξαϋλώνεται” (κοινώς, kaputt όπως λέμε και στα Γερμανικά).
Ο Αρχηγός των μεταλλαγμένων ονομάζεται “The Machine” όπου σε μια άλλη εκδοχή του Thanos θέλει και αυτός, να κατακτήσει το σύμπαν (τι πιο σύνηθες;). Επιβιβάζεται θριαμβευτικά στο Avalon να καμαρώσει τον χαμό που προκάλεσαν τα παλικάρια του που όμως, σκότωσαν τους πάντες, εκτός από τον Bren McGuire ο οποίος μπαίνει κρυφά στην Turrican στολή του, ως άλλος Iron Man, για να εκδικηθεί τους συντρόφους του. Στόχος; Ο πλανήτης Landorin, απ’ όπου προέρχονται ο/το “Machine” και η παρέα του.
Τεχνικά, το Turrican 2 για την εποχή του ήταν μαζί με τα Shadow Of the Beast (θα του αφιερώσω άλλο άθρο προσεχώς), Gods, Chaos Engine (επίσης της Bitmap Brothers), Another World κορυφαία της εποχής. Τρομερά animations, πολύ όμορφα χρώματα στις εκδόσεις ST / Amiga, εντυπωσιακά sprites και level design. Ανώτερα από όλα αυτά που προανέφερα ήταν ο ήχος και η μουσική του καταξιωμένου Chris Hülsbeck, με τον οποίο διατηρώ διαδικτυακή φιλία μέχρι και σήμερα. Η μουσική του Turrican είναι τόσο εικονική ώστε remix-άρεται μέχρι και σήμερα και ο Chris, την έχει παρουσιάσει ακόμα και μέσω συμφωνικής. Μεγάλη ποικιλία όπλων και power-ups που το καθένα από αυτά χρησιμεύει ανά περίσταση και τεράστιοι χάρτες όπου κάποιες φορές χάνεσαι κιόλας. Μάλιστα, στην τρίτη πίστα, από shooter χαρακτήρα γίνεται side-shooter.. διαστημοπλοίου με στοιχεία R-Type. Το παιχνίδι έχει τόσα πολλά μυστικά μέρη που ακόμα και σήμερα, τρείς δεκαετίες μετά, ανακαλύπτω πράγματα που δεν είχα συναντήσει ποτέ στο παρελθόν.
Το δέος εκείνης της στιγμής, η μουσική και τα end titles που είδα πρώτη φορά όταν το τερμάτισα, μου προκαλούν retro, νοσταλγική ανατριχίλα που την θυμάμαι “ζωντανά” μέχρι και σήμερα. Το γεγονός δε γράφω ερασιτεχνικά, ως χόμπι, ηλεκτρονική μουσική και απέσπασα από τον Chris που αποτελεί μουσικό είδωλο μου θετικά ενθαρρυντικά σχόλια, με αγγίζει. Έχω ακόμα τα Turrican, σε έκδοση Atari ST μέχρι και σήμερα, εδώ παραδίπλα μου. Πρόκειται για συλλογή της Rainbow Arts που ονομαζόταν “Action Pack” και που περιελάμβανε δισκέτες των Turrican I, II, X-Out και Kick Off (ειδικά για το τελευταία κάποιοι από εσάς έχετε αφιερώσει εκατοντάδες ώρες). Την αγόρασα τότε σε προσφορά, σε τιμή ενός παιχνιδιού και αποτελεί το πολυτιμότερο ίσως παιχνίδι που διαθέτω παρότι δίπλα του, ξεκουράζονται ουκ ολίγες συλλεκτικές άλλων παιχνιδών.
“Welcome to Turrican”…
.jpg)
