
Πριν 3 μήνες αποφάσισα να πιάσω ένα παιχνίδι που έχει πουλήσει και στις πέτρες που όποιος το έχει δοκιμάσει έχει πει μόνο τα καλύτερα και του οποίου η φήμη προηγείται του ονόματός του. Ξεκίνησα με δισταγμό καθώς το “γουέστερν” πεδίο δεν είναι του γούστου μου , είτε σε ταινίες είτε στα video games. Όμως είχα πείσει τον εαυτό μου πως δεν γίνετε να έχω χάσει ένα παιχνίδι που είχε διθυραμβικές κριτικές από όλους.

Οι πρώτες εντυπώσεις αρνητικές. Τις πρώτες 4-6 ώρες έπαιζα με το ζόρι! Με χαλούσαν τα πάντα στον χειρισμό. Το αργό περπάτημα του Arthur που όταν έβρισκε κάπου σκόνταφτε, που έπρεπε να είσαι ακριβώς σε θέση για να ανέβεις στο άλογο, το αργό reload των όπλων. Όλα με ξένιζαν. Μίλησα με 2-3 φίλους που ήξερα ότι το είχαν τερματίσει, τους έλεγα τι εισέπραττα από το παιχνίδι και μου έλεγαν κάνε υπομονή θα το συνηθίσεις και θα το ευχαριστηθείς.
Έτσι λοιπόν άλλαξα τον τρόπο προσέγγισης μου. Λέω Πάνο δες το αλλιώς , έτσι δεν περπατάμε; Έτσι δεν σκουντουφλάμε όταν βρίσκουμε σε ένα εμπόδιο; Έτσι δεν κουραζόμαστε όταν τρέξουμε 100 μέτρα σπριντ; Και ξαφνικά είδα την «αληθοφάνεια» που ήθελαν να προσδώσουν οι δημιουργοί. Δεν ήθελαν άλλο ένα action- adventure-cinematic που τρέχεις- πηδάς- κρεμιέσαι από τον βράχο- δεν σε σταματά τίποτα τέλος πάντων.
Και μετά από άλλες 10 ώρες αφού είχα παίξει κάποιες αποστολές άρχισε να μου κάνει κλικ και η ιστορία. Μια ιστορία μέσα από τα μάτια μιας ομάδας «διωγμένων» , μιας ομάδας δολοφόνων που όμως θα τους αγαπήσεις. Τους οποίους θα συμπαθήσεις και θα κάνεις το καλό σε διάφορα missions , όχι απλά γιατί υπάρχουν.

Για την ιστορία δεν θα αναφερθώ παραπάνω ΜΗΠΩΣ και λέω ΜΗΠΩΣ υπάρχουν και άλλοι αφελής εκεί έξω σαν εμένα που δεν έχουν παίξει αυτό το διαμάντι.
Ο χειρισμός είναι κάπως περίπλοκος όμως εξυπηρετεί σχετικά καλά τον σκοπό του. Βέβαια είναι και οι εντολές πολλές οπότε η ύπαρξη μύλου για menu επιλογών μάλλον ήταν μονόδρομος. Καλοδεχούμενη και η επιλογή aim assist, ειδικά όταν είσαι καβάλα στο άλογο.
Τα ηχητικά εφέ είναι πάρα πολύ καλά. Κάθε όπλο έχει δικό του ήχο, ο αντίλαλος των πυροβολισμών φοβερός, περνάς δίπλα από npc’s και ακούς λένε τα δικά τους. Η μουσική τώρα είναι πραγματικά απίθανη με soundtrack που σου μένει χαραγμένη. Δένουν τόσο αρμονικά με κάποιες αποστολές , είσαι μόνος σου και έχει γίνει κάτι θλιβερό το κομμάτι είναι down. Πας να τα κάνεις όλα μπίλιες το κομμάτι τα σπάει. Πραγματικά νομίζω ότι είναι το παιχνίδι με το καλύτερο soundtrack ever. Ότι παίζεις εκείνη την στιγμή αυτό ακριβώς ακούς.

Ο κόσμος έχει πολύ μεγάλη ποικιλία τοπίων , δάση , πεδιάδες , βουνά ξερά , άλλα με χιόνια , βάλτους , θάλασσα , πραγματικά περιέχει τα πάντα. Με την αντίστοιχη ποικιλία σε χλωρίδα και πανίδα. Κάθε νέα πόλη , μικρή ή μεγάλη που θα ανακαλύπτεις θα είναι μια όαση. Θα σου προκαλεί το συναίσθημα ότι κάνεις progress στο παιχνίδι , αφού μπορείς να ανεφοδιαστείς , να κάνεις fast travel, να παίξεις mini-games, να σου ανατεθούν side missions. Θα εκτιμήσεις το ότι βρίσκεσαι σε πολιτισμό καθώς περνάς πολύ χρόνο μόνος με το άλογο σου σε απόμακρα/ερημικά μέρη.
Τα side missions παρότι πραγματικά είναι προαιρετικά , το 80% από αυτά αξίζουν και με το παραπάνω. Θα σε πάνε σε σημεία άγονα , σημεία που ίσως να μην πήγαινες , θα σου ανοίξει όλος ο χάρτης και θα δεις την ομορφιά του. Θα δεις quests που έχουν και νόημα, θα βοηθήσεις κόσμο, θα μάθεις κάτι από το παρελθόν κάποιου , σίγουρα θα βρεις νέα όπλα αλλά και hidden items.

Ένα παιχνίδι που παρότι open world, οι αποστολές σε βάζουν σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι που αν παρεκκλίνεις των ορίων είναι άμεσο restart. Ένα στοιχείο που βρήκα πρωτότυπο και βοηθητικό ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού.
Να το κλείσω κάπου εδώ για να μην κουράζω , έπαιξα 72 ώρες ακριβώς. Έκανα εκτός από 2 side missions όλες τις αποστολές. Και ξέρετε γιατί άφησα αυτές τις 2; Γιατί όταν τερμάτισα το παιχνίδι ήμουν τόσο γεμάτος , είχα παίξει μια τόσο σωστά δομημένη ιστορία , είχα στο μυαλό μου το soundtrack από την τελευταία αποστολή στα χιόνια (οποίος ξέρει , καταλαβαίνει) που δεν ήθελα να χαλάσω αυτό που αποκόμισα.
My most anticipated game από εδώ και μπρος είναι το Red Dead Redemption 3. Το παιχνίδι αν και δεν είναι δεκάρι στα χαρτιά – είναι καθαρό δεκάρι στην καρδιά μου.

Και ξέρετε γιατί όλα αυτά; Γιατί ο main χαρακτήρας (ο δικός σου) αν και gangster κατά βάθος έχει και καλοσύνη. Μια καλοσύνη η οποία κρύβεται βαθιά , γιατί το ένστικτο της επιβίωσης δεν αφήνει να κάνεις διαφορετικά. Αναγκάζεσαι – είσαι ή δεν είσαι – εσύ αυτό.
Σ’ευχαριστούμε Rockstar.