

Το Suicide Squad: Kill the Justice League παρουσιάζεται ως συνέχεια του Batman: Arkham αλλά δεν είναι ένα νέο κεφάλαιο του Batman: Arkham. Ποτέ δεν ήταν σε εννοιολογικό επίπεδο, δεν γεννήθηκε έτσι, δεν θέλει να φιλοδοξεί να συγκριθεί με την αρχική τριλογία (η τετραλογία, πράγματι: το Origins συχνά αγνοείται), είναι πραγματικά κάτι άλλο. Από καθαρά δημιουργική άποψη ο νέος τίτλος της Rocksteady μοιάζει λίγο με εκείνες τις κωμικές ιστορίες που εκμεταλλεύονται για να σκηνοθετήσουν τον θάνατο των πιο σημαντικών χαρακτήρων. Αυτό αξιοποιεί τα συναισθήματα που μπορούν αυτά τα γεγονότα να διεγείρουν τον αναγνώστη και ταυτόχρονα λειτουργεί ως διέξοδος για τους συγγραφείς, οι οποίοι μπορούν επιτέλους να δουν τον αντίκτυπο που θα έχει κάτι τέτοιο.

Έχουμε ήδη μιλήσει σε αρκετά live μας για τις πρώτες επαφές του Suicide Squad: Kill the Justice League, αλλά πρέπει να το επαναλάβουμε: ο τομέας της αφήγησης αντιπροσωπεύει αναμφίβολα το δυνατότερο σημείο του νέου παιχνιδιού της Rocksteady. Η ιστορία μιλάει από μόνη της: αρκετά χρόνια μετά τα γεγονότα του Batman: Arkham Knight, ο ισχυρός Brainiac προσγειώνεται με το Skull Ship του στη Metropolis με έναν συγκεκριμένο σκοπό: να κατακτήσει τη Γη και να τη μετατρέψει στον πλανήτη καταγωγής του Colu.
Η πόλη που επέλεξε ο κακός εξωγήινος δεν είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας απόφασης: εκεί βρίσκονται οι πιο ισχυροί ήρωες η γνωστή σε όλους μας Justice League. Φυσικά το πρώτο πράγμα που κάνει ο Brainiac είναι να τους συλλάβει και να τους διαφθείρει βαθιά, μετατρέποντάς τους σε υπάκουους στρατιώτες έτοιμους να επιβάλουν τη θέληση του νέου κυρίου τους με τον πιο αιματηρό και βίαιο δυνατό τρόπο. Μια μετάλλαξη από την οποία δεν υπάρχει γυρισμός.
Υπό το πρίσμα όλων αυτών των γεγονότων η Amanda Waller, διευθύντρια της κυβερνητικής οργάνωσης ARGUS, αποφασίζει να πάει στο Arkham και να επιλέξει τέσσερις εγκληματίες για να σχηματίσει μια πραγματική ομάδα αυτοκτονίας (εξού και το όνομα) και να την στείλει στη Metropolis. Άραγε πώς θα μπορούσες να αποκαλέσεις μια χούφτα τρελούς εγκληματίες, που είναι οπλισμένοι όσο καλύτερα γίνεται και στέλνονται να αντιμετωπίσουν ανίκητους υπερήρωες όπως ο Superman και η Wonder Woman; Η επιλογή της Waller πέφτει στην Harley Quinn (το έτερο ήμισυ του Joker), στον αλάνθαστο Deadshot, στον αδιόρθωτο Captain Boomerang και στον ισχυρό μεταλλαγμένο King Shark. Φυσικά στους διάσημους τρόφιμους εμφυτεύεται μια βόμβα στο λαιμό τους (στην πραγματικότητα την εμφυτεύουν οι ίδιοι, ο ένας στον άλλον) που μπορεί να ενεργοποιηθεί από απόσταση ώστε να τους αναγκάσει να ακολουθούν τις εντολές αντί να τραπούν σε φυγή μόλις απελευθερωθούν.

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος! Να σκοτώσετε την Justice League! Το να αποκτήσετε τα μέσα και τις δεξιότητες για να μπορέσετε να σκοτώσετε τον Flash, Green Lantern, ο Batman και Superman δεν θα είναι εύκολο και οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού θα πρέπει να μετακινήσουν γη και ουρανό ακόμη και να ξεπεράσουν τα σύνορα του κόσμου τους για να πετύχουν αυτό το εγχείρημα. Στα πλαίσια ενός ταξιδιού που βρήκαμε συναρπαστικό σε αφηγηματικό επίπεδο. Υπάρχουν σεκάνς στο campaign του Suicide Squad: Kill the Justice League που διαθέτουν έναν μεγάλο βαθμό επικότητας ,πολύ στιβαρή γραφή, απροσδόκητες καταστάσεις, στοιχήματα που δεν θα περίμενες να δεις σε ένα προϊόν με άδεια χρήσης και οπτικό τεχνάσματα έξοχα επεξεργασμένα (δείτε το παραδοσιακό slow motion) που για άλλη μια φορά επαναλαμβάνει πόσο τρελή είναι αυτή η ιστορία.
Gameplay
Να πούμε ότι έχουμε μια περιπέτεια δράσης έντονα προσανατολισμένη στην αφήγηση, με εύκολη αναπαραγωγή ακόμα και σόλο ή ένα looter shooter με δομή live service που βάζει το συνεργατικό παιχνίδι μπροστά; Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν η φόρμουλα που υιοθετήθηκε από το παιχνίδι ήταν επιβεβλημένη από τον εκδότη ή όχι, το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ ευχάριστο αν κοιτάξετε αποκλειστικά στους μηχανισμούς τους.

Οι τέσσερις πρωταγωνιστές είναι στην πραγματικότητα πολύ καλά διαφοροποιημένοι, με μάλλον αυστηρούς περιορισμούς όσον αφορά τον εξοπλισμό και τις ιδιαίτερες δεξιότητες που τους διακρίνουν ουσιαστικά, δίνοντας σημασία στη δυνατότητα εναλλαγής από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο ανά πάσα στιγμή, εκτός από τη μέση των αποστολών. Η Harley είναι πιθανώς η πιο κοντινή φιγούρα στο έπος του Batman: Arkham, δεν αποτελεί έκπληξη ότι κινείται στην πόλη χρησιμοποιώντας ένα γάντζο αγκίστρωσης και ένα drone δανεισμένο από τον Dark Knight, ενώ ο Deadshot χρησιμοποιεί ένα jetpack για να πετάξει. Ο Captain Boomerang είναι ο πιο ιδιαίτερος, δεδομένου ότι ρίχνει το μπούμερανγκ του και μετά το φτάνει σε μια στιγμή χάρη στο γάντι ταχύτητας που έκλεψε από τον Doctor Sivana, ενώ ο King Shark εκτελεί δυνατά άλματα τύπου Hulk. Σε όλες τις περιπτώσεις το να εξοικειωθείτε πραγματικά σε αυτούς τους μηχανισμούς και να καταφέρετε να τα χρησιμοποιήσετε γρήγορα και χωρίς να κολλήσετε ακόμα και στις πιο χαοτικές καταστάσεις, διαρκεί περισσότερο από το αναμενόμενο.
Η ποικιλία εξοπλισμού (που περιλαμβάνει γενικά δύο πυροβόλα όπλα και ένα για μάχη σώμα με σώμα, με πάντα πολύ γενναιόδωρα αλλά όχι άπειρα πυρομαχικά), οι συνδυασμοί, οι πολύ χρήσιμες χειροβομβίδες και οι θεαματικές ειδικές κινήσεις που ξεκλειδώνουν βοηθούν στον εμπλουτισμό του τίτλου σε σημείο να το διατηρεί φρέσκο και διασκεδαστικό ακόμα και σε καταστάσεις που τείνουν να επαναλαμβάνονται.
Σε αυτήν την κατάσταση, η λεηλασία, που θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει ένα κεντρικό στοιχείο της εμπειρίας. Η απόκτηση εξαιρετικών όπλων είναι θέμα τύχης, αλλά το παιχνίδι από αυτή την άποψη αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά τσιγκούνικο! Οπότε αν θέλετε, είναι δυνατόν να του δίνετε λίγη προσοχή και περιστασιακά να ελέγχετε το απόθεμα για να βεβαιωθείτε ότι οι χαρακτήρες έχουν τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό ή να πειραματιστείτε με κάποια διαφορετική λύση σε σύγκριση με τον προεπιλεγμένο εξοπλισμό σας.

Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι μια χαμένη ευκαιρία όταν εισάγονται στοιχεία που στη συνέχεια τείνουμε να αγνοούμε: τα ταλέντα (talents) δεν έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην αποτελεσματικότητα των ενεργειών μας στην οθόνη, όπως και οι βελτιώσεις που προσφέρει ο Penguin, ο Τoy Maker ή η Poison Ivy δεν βελτιώνουν τα διαθέσιμα “εργαλεία” και έτσι μετά από μια ακόμη μάταια βόλτα εστιάζουμε σε κάτι άλλο.
Οι λόγοι μιας αργής εξέλιξης από πολλές απόψεις εντοπίζονται πιθανώς στην ίδια τη φύση αυτού του έργου, το οποίο στις προθέσεις των Rocksteady Studios και Warner Bros. θα μας κρατήσει συντροφιά για πολύ καιρό ακόμα, μέσα από ένα σύστημα σεζόν! Στα χαρτιά φαίνεται συναρπαστικό, γεγονός του δωρεάν περιεχομένου και πρόσθετοι χαρακτήρες με δυνατότητα αναπαραγωγής, ξεκινώντας από τον Joker.
Open World ή Closed World;
Αν ο τομέας αφήγησης και οι μηχανισμοί του παιχνιδιού του Kill the Justice League μας έχουν πείσει, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τη δομή ανοιχτού κόσμου που δημιουργήθηκε για την περίσταση από την αγγλική ομάδα ανάπτυξης. Η Metropolis δεν είναι Gotham (δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό) γιατί αυτό που αναπαρίσταται στο παιχνίδι είναι μια εμπόλεμη ζώνη και όχι μια πόλη που ζει και αναπνέει, η οποία καταλήγει να λειτουργεί ως απλό σκηνικό σε μια σειρά από μάχες που είναι λίγο πολύ παρόμοιες μεταξύ τους.
Λείπει η γοητεία του σκηνικού, το οποίο είναι επίσης πλήρως προσβάσιμο άμεσα και με αυτόν τον τρόπο δεν ενισχύει τις διαφορετικές γειτονιές, που επίσης υπάρχουν αλλά στις οποίες δύσκολα θα βρεθούμε να περπατάμε. Εν ολίγοις είναι το πιο κλασικό και αρχαίο από τα sandboxes, αυτό που έρχεται μπροστά στα μάτια μας. Όσο διασκεδαστικό κι αν είναι να διαλύεις μια περιπολία εχθρών πετώντας μερικές χειροβομβίδες ενώ μετακινείσαι από τη μια στέγη στην άλλη, είναι σαφές ότι στις μέρες μας μια τέτοια “κατασκευή” δεν έχει πολλά να πει.
Τα κτίρια στα οποία μπορείτε να προσπελάσετε είναι πολύ λίγα, η δράση λαμβάνει χώρα αποκλειστικά σε εξωτερικούς χώρους και οι αξιόλογες παραλλαγές επιτελούν τελικά μια καθαρά αφηγηματική λειτουργία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ωστόσο, αντιπροσωπεύεται από την έλλειψη ποικιλίας στους τύπους των διαθέσιμων αποστολών! Κατά τη διάρκεια του campaign βρίσκεστε να κάνετε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα και αυτό μπορεί σίγουρα να αποτελεί εμπόδιο εάν έχετε κουραστεί από τους συνηθισμένους ανοιχτούς κόσμους.
Ο κίνδυνος είναι ότι η φάση του τέλους παιχνιδιού και τυχόν νέες εργασίες που έρχονται με τις ενημερώσεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνουν τις ίδιες λύσεις, προτείνοντας απλές επαναλήψεις των κύριων boss fights που ελπίζουμε ότι μπορούν τουλάχιστον να βασίζονται στην υποστήριξη εμπλουτισμένων και ανανεωμένων σεναρίων. Παρεμπιπτόντως, πόσο διαρκεί το Suicide Squad: Kill the Justice League; Είμαστε περίπου δέκα ώρες και θεωρούμε πως έχουμε και άλλο μπροστά μας!
Γραφικά
Το Suicide Squad: Kill the Justice League τρέχει στα 60 fps σε όλες τις κονσόλες (ναι, ακόμα και στο Xbox Series S), χρησιμοποιώντας το κλασικό κόλπο της δυναμικής ανάλυσης που στο (PS5 1800p, αλλά συχνά πέφτει σε 1440p, Xbox Series X 1800p αλλά συχνά πέφτει σε 1620p ,Xbox Series S 1080p αλλά συχνά πέφτει σε 900p) παρουσιάζοντας μερικά προβλήματα σε αρκετές περιπτώσεις, που πιστεύουμε λοιπόν ότι θα επιλυθούν γρήγορα. Για το είδος του παιχνιδιού και τις καταστάσεις που αναπαρίστανται, οι οποίες όπως αναφέρθηκε είναι αρκετά χαοτικές και θορυβώδεις στα πιο προχωρημένα στάδια του campaign αυτά είναι πολύ αξιοσέβαστα αποτελέσματα.

Στη συνέχεια υπάρχουν φυσικά οι καλλιτεχνικές επιλογές και εδώ σίγουρα μπορεί να ανοίξει μια συζήτηση. Όπως ήδη αναφέραμε η Metropolis του Kill the Justice League δεν έχει καμία σχέση με το Gotham του Arkham Knight! Η δύο περιοχές είναι κυριολεκτικά διαφορετικές όσο η μέρα με τη νύχτα, δεδομένου ότι η πόλη του Batman προβαλλόταν πάντα και μόνο τη νύχτα. Διαφορές δικαιολογημένες σε αφηγηματικό επίπεδο αλλά όπως αντιλαμβανόμαστε, επηρεάζουν τη γενική οπτική απόδοση του σεναρίου καταστρέφοντας την προσωπικότητά του.
Η Metropolis που κάποτε προστατευόταν από την ανίκητη Justice League επιχειρεί μια ιδιόμορφη αρχιτεκτονική, αλλά παραμένει “έρημη” τόσο αισθητικά όσο και από άποψη περιεχομένου. Το σύστημα φωτισμού που χρησιμοποιεί το παιχνίδι μια ίσως αναγκαστική επιλογή για να αναπαραστήσει την εναλλαγή ημέρας και νύχτας τείνει να ισοπεδώνει όλο το σκηνικό αντί να το βελτιώνει ακόμη και με την παρουσία βροχής. Ωστόσο μας άρεσαν οι χαρακτήρες, οι εχθροί και τα animations. Γενικά εάν είστε μεγάλος θαυμαστής του σύμπαντος της DC θα μπορούσαμε πούμε πώς η βασική έκδοση του τίτλου αξίζει και με το παραπάνω.

Εν Κατακλείδι
Το Suicide Squad: Kill the Justice League είναι ένας παράξενος συνδυασμός αισθήσεων! Ένα φανταστικό παιχνίδι αφήγησης, γεμάτο με έξοχους γραμμένους χαρακτήρες, με φρενήρεις καταστάσεις και πραγματικά επικές σκηνές. που μπορεί επίσης να βασιστεί σε συμπαγές, ξέφρενο και διασκεδαστικό παιχνίδι ακόμα και στις πιο περίεργες στιγμές, ειδικά όταν αντιμετωπίζετε μαζί με φίλους. Είναι κρίμα που ο ανοιχτός κόσμος που δημιουργήθηκε για την περίσταση δεν υποστηρίζει αυτά τα στοιχεία με μεγαλύτερη πεποίθηση, παίζοντας απλώς ένα παρασκηνιακό ρόλο σε αποστολές που λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα! Θα αλλάξει κάτι στο παιχνίδι τώρα που κυκλοφόρησε επίσημα;
Να ευχαριστήσουμε την CD MEDIA για την διάθεση του τίτλου ώστε να πραγματοποιηθεί το Review. Για περισσότερο Review δείτε εδώ!







1 thought on “Suicide Squad: Kill the Justice League Review.”