Καθώς ο ήλιος δύει στον ορίζοντα , οι τελευταίες ακτίδες φωτός πέφτουν πάνω στη τσιμεντένια ζούγκλα της νέο-δυστοπικής μητρόπολης που ονομάζεται Delta City. Μία πόλη που μαστίζεται από το έγκλημα και την διαφθορά. Ο μοναδικός υπερασπιστής της δικαιοσύνης και η μοναδική ελπίδα για τους αδύναμους, ο Robocop.Μισός άνθρωπος, μισός μηχανή αλλά ολοκληρωτικά μπάτσος!
Με το “RoboCop: Rogue City” έχουμε την ευκαιρία να δούμε μέσα από τα μάτια ενός υπερλατρεμένου χαρακτήρα,σ’ένα παιχνίδι που θυμίζει τους απόηχους μιας περασμένης εποχής, ξυπνώντας αναμνήσεις από τις εμβληματικές ταινίες της δεκαετίας του ’80 αλλά και να αποτίνει φόρο τιμής σε αυτές, σε κάθε του σημείο.
Το παιχνίδι μας πετάει στους δρόμους του Ντιτρόιτ και πιο συγκεκριμένα έξω από τον δημοσιογραφικό σταθμό της Media Break(ναι αυτός από την ταινία είναι), καθώς οι εργαζόμενοι είναι όμηροι μιας νεοσύστατης συμμορίας που ‘χει αρχηγό έναν κακιασμένο κλώνο του τραγουδιστή των Prodigy. Εξαρχής διακρίνουμε ότι τα περιβάλλοντα είναι πολύ καλά σχεδιασμένα, με το κάθε δρομάκι, κάθε κτίριο ερειπωμένο και μη και την κάθε λάμπα που τρεμοπαίζει στα σκοτεινά σοκάκια, να συμβάλλει μέγιστα στην 80’s γεμάτη τσιγαρίλα ατμόσφαιρα. Δεν θα σχολιάσω το αίσθημα που μας δημιουργεί το παιχνίδι όταν έρθουμε σε επαφή με σημεία που έχουμε δει από τις ταινίες, καθώς μιλάμε για απίστευτο μεράκι στη λεπτομέρεια για να τα μεταφέρουν αυτούσια.
Σε αντίθεση με τα ατμοσφαιρικά γραφικά του περιβάλλοντα κόσμου, τα μοντέλα των χαρακτήρων υποφέρουν. Ενώ η ποιότητα για την αναπαράσταση των χαρακτήρων είναι απαράμιλλη, καθώς είναι ολόιδιοι με τους ηθοποιούς από την ταινία, τα animations κίνησης χωλαίνουν. Ragdoll physics δεν βλέπουμε ούτε κατά διάνοια και τα animations του προσώπου φαίνεται να ξεχάστηκαν πράγμα που σε συνδυασμό με τον κάκιστο συγχρονισμό μεταξύ φωνής και χειλιών μας κάνει να νιώθουμε ότι βλέπουμε μια PEGI18 εκδοχή της μεταγλωττισμένης μεξικάνικης σειράς ‘Μαριμάρ’. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα θα δούμε ότι έχουν χρησιμοποιήσει τα ίδια μοντέλα για διαφορετικούς χαρακτήρες, με τις μοναδικές αλλαγές να είναι το χρώμα του δέρματος αλλά και των μαλλιών. Δυστυχώς η αντίθεση σε ποιότητα των γραφικών μεταξύ του κόσμου και των χαρακτήρων είναι τόσο αισθητή, με τα δεύτερα να θυμίζουν παιχνίδι μιας άλλης δεκαετίας. Πάντως, ενώ τα death animations των καθαρμάτων που κερνάμε καυτό μολύβι είναι προσκηνοθετημένα (εξού και η απουσία σε ragdoll physics), όλα παραπέμπουν σε σεκάνς από τις ταινίες. Έτσι για να δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πάνω σε αυτό, δοκιμάστε να πυροβολήσετε κάποιο αλητήριο σκουπίδι στην ευαίσθητη περιοχή ανάμεσα στα πόδια. Η αντίδραση του είναι ολόιδια με εκείνον που την ‘έφαγε’ στην πρώτη ταινία και θα τσιμπήσετε και achievement :).
Το μεγαλύτερο άγχος που είχα για το παιχνίδι ήταν για την μουσική του επένδυση και τον ήχο γενικότερα. Στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα που πέρασα στο κεντρικό μενού του παιχνίδιου, ξενέρωσα καθώς η μουσική που ακουγόταν έμοιαζε απλή ambient χωρίς καμιά ιδιαίτερη υπόσταση. Και ενώ πέταξα μερικές βρισιές που δεν χρησιμοποιήσαν την εμβληματικότατη,υπέρτατη,επικότατη γεμάτη δέος και συναίσθημα μουσική του Βασίλη Πολυδούρη, τσουπ, η μουσική γυρνάει στο γνωστό βασικό μουσικό θέμα διασκευασμένο με πιάνο. Κάπου εκεί δάγκωσα την γλώσσα μου και άρχισα να πετάω άναρθρες κραυγές χαράς, που συνεχίστηκαν και κατά την διάρκεια του υπόλοιπου παιχνιδιού καθώς οι γνώριμες νότες όλης αυτής της αριστουργηματικής μουσικής επένδυσης(με ελαφρύ remix) πάλλονταν στα τύμπανα των αυτιών μου. Ο ήχος εξακολουθεί να καλπάζει εντυπωσιακά και στα ηχητικά εφέ καθώς και πάλι είναι όλα από την ταινία. Από τους ήχους που κάνει το user interface του Μέρφι, μέχρι τους πυροβολισμούς από το πιστό του όπλο Auto-9 και τους χτύπους του ρομποτικού του περπατήματος που αντηχεί στους ψηφιακούς δρόμους του Ντιτρόιτ. Στο voice acting των χαρακτήρων, σοκ και δέος προκαλεί το γεγονός ότι έφεραν τον ηθοποιό που ενσάρκωσε τον Robocop(Peter Weller), για να τον υποδυθεί ακόμη μια φορά έστω και ηχητικά. Το γεγονός αυτό από μόνο του δίνει μια σφραγίδα επισημότητας στο όλο εγχείρημα. Για τους υπόλοιπους χαρακτήρες , τα πράγματα είναι αρκετά τίμια σε απόδοση, καθώς το voice acting έχει αυτό το υπερβολικό ‘γρέζι’ που βοηθά την αφήγηση αλλά και την αίσθηση των 80’s στην χρυσή αυτή εποχή των ταινιών δράσης.
Τα γεγονότα αυτής της ιστορίας διαδραματίζονται κάπου μετά το τέλος της 2ης ταινίας. Πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα μιας και δεν θα χρειαστεί να υποστώ οτιδήποτε είχε να κάνει με την τρισάθλια 3η ταινία και ότι πρεσβεύει, αλλά ούτε με την καρτουνίστικη σε ύφος σειρά και την πεντάσαθλια(!) τηλεταινία prime directives. Οι αντίπαλοι του Μέρφι στην αρχή φαίνεται να είναι κάποιοι αρχηγοί συμμοριών που ναι μεν ταιριάζουν στο υπερβολικό ύφος των ταινιών αλλά δεν έχουν αρκετή υπόσταση για να συγκρατήσουν το αφηγηματικό βάρος. Ευτυχώς λίγο αργότερα κάνει την εμφάνιση του ο πραγματικός ‘κακός’, ο οποίος με εξέπληξε ευχάριστα όταν συνειδητοποίησα με ποιον είχε σχέση. Σε γενικές γραμμές η ιστορία του παιχνιδιού θα μπορούσε να είναι και το υπόβαθρο(με λίγες αλλαγές) για την 3η ταινία. Δεν θα επεκταθώ παραπάνω καθώς πιστεύω ότι οι εκπλήξεις και τα easter eggs που περιλαμβάνονται είναι κάτι που πρέπει να βιώσει κάθε οπαδός του μεταλλικού ιππότη.
Εκτός από την κεντρική ιστορία έχουμε και τις παράπλευρες των υπόλοιπων κατοίκων του Ντιτρόιτ. Βλέπετε το Rogue City δεν είναι απλά ένα fps που σε πετάει από σκηνή σε σκήνη με μοναδικό σκοπό να πάρεις ζωντανά ή νεκρά τα εγκληματικά στοιχεία που μαστίζουν την περιοχή. Θα μιλήσεις με αρκετούς χαρακτήρες οι οποίοι θα σου δώσουν τα δικά τους quest για να τα ολοκληρώσεις, πάντα στα πλαίσια των πρωταρχικών εντολών που έχει προγραμματιστεί ο Μέρφι. Όλα αυτά διαδραματίζονται σε μια λογική ημι-ανοιχτού κόσμου, καθώς θα επισκεφτούμε διάφορες περιοχές γνωστές και μη που περιλαμβάνουν έναν ικανοποιητικό αριθμό από δραστηριότητες που μπορούμε να ασχοληθούμε. Το παιχνίδι έχει και έναν αέρα από ένα πολύ light rpg (πράγμα που το δικαιολογούν αφηγηματικά με ωραίο τρόπο), με την ολοκλήρωση κάθε αποστολής να μας δίνει τα απαραίτητα ‘ξουπιά’ που με την σειρά τους μας δίνουν κάποιους πόντους για να επενδύσουμε στην αναβάθμιση του Μέρφι.
Οι επιλογές αυτές είναι αρκετά βατές, αφού έχουμε να κάνουμε με την αντοχή στα χτυπήματα, την ζημιά που κάνουμε κοκ. Και ανά κάποια επίπεδα αυτών μας δίνει και έξτρα ικανότητες, όπως το να κάνουμε τον χρόνο να κυλάει πιο αργά ή να τυφλώνουμε προσωρινά τα απανταχού καθάρματα. Αναβαθμίσεις όμως παίρνει και το πιστό μας εργαλείο απόδοσης δικαιοσύνης Auto-9, μέσα από ένα σύστημα πόντων που μαζεύουμε ως επιβραβεύση από κουτιά της Omni Corp που βρίσκουμε διάσπαρτα σε περιοχές που επισκεπτόμαστε. Το συγκεκριμένο σύστημα αναβάθμισης είναι παρόμοιο με αυτό που συναντάμε σε ένα άλλο παιχνίδι της ίδιας εταιρείας, το Terminator Resistance. Παρόλο που κάθε πιστός οπαδός του Robocop δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να μείνει μόνο με το σήμα κατατεθέν όπλο του, έχουμε την επιλογή να σηκώσουμε και τα όπλα που βρίσκουμε από τα νεκρά χέρια των κακοποιών. Φυσικά και εδώ δεν αποκλίνουμε από την αυθεντική εμπειρία καθώς δεν δέχονται κάποιου είδους αναβάθμιση αλλά και ούτε μπορούμε να τα έχουμε ως προεπιλογή για κάθε εξόρμηση εξάρθρωσης εγκλήματος, είναι απλώς για να δοθεί μία νότα ποικιλίας.
Το Robocop:Rogue City είναι ένα παιχνίδι που δεν θα μπορούσε να φτιαχτεί από κάποιο studio που έχει τεράστιο budget, και ο λόγος είναι ότι οι απανταχού χαρτογιακάδες θα επέμβαιναν για να το κάνουν πιο εμπορικό, πιο απλό, να συμβαδίζει με την εύπεπτη ψυχαγωγία της εποχής με αποτέλεσμα να τσακίζουν την ψυχή και το νόημα του εμβληματικού από χρώμιο ήρωα στο βωμό του εύκολου κέρδους. Το παιχνίδι δεν κάνει κάτι πρωτόγνωρο στα παιχνίδια πρώτου προσώπου, ούτε σε εντυπωσιάζει με τον οπτικό του τομέα αλλά και ούτε προσπαθεί να φέρει καινούριο κόσμο σε αυτό το σύμπαν. Εκεί που ανεβάζει απίστευτα τον πήχη, είναι στο επίπεδο σεβασμού και αγάπης για τον παιδικό μας ήρωα αλλά και το μεράκι και την φροντίδα που έριξαν με τα μέσα που έιχαν, για να μας τον προσφέρουν. Η Τeyon με αυτή την δημιουργία εκπλήρωσε ένα παιδικό μου όνειρο και για αυτό θα την ευχαριστώ για πάντα. Ο τίτλος κυκλοφορεί για PlayStation 5, Xbox Series X|S & PC. Ευχαριστούμε την ΑVE για την διάθεση του τίτλου ώστε να πραγματοποιηθεί το συγκεκριμένο Review.
Δεν τελειώσαμε εδώ, σύντομα θα ακολουθήσει και video review με περισσότερη ανάλυση, τόσο στην αριστουργηματική ταινία αλλά και το παιχνίδι!
