Για ένα παιχνίδι που ξεκινάει με το απόσπασμα του Μαρκ Τουέιν “Θάρρος δεν είναι η έλλειψη φόβου, αλλά το να ενεργείς σε πείσμα του”, το Fort Solis παίζει τα πράγματα εκπληκτικά ασφαλώς. Εκεί που περίμενα κάτι παρόμοιο με το “Dead Space χωρίς το gameplay” το παιχνίδι είναι λιγότερο θρίλερ και περισσότερο ένας τετράωρος προσομοιωτής (διαστημικού) περπατήματος με πρωτοποριακά γραφικά, ο οποίος δεν έχει καμία ουσιαστική αιχμή, αλλά μια οδυνηρά αργή περιπλάνηση σε έναν εγκαταλελειμμένο σταθμό, όπου η ένταση είναι κάτι περισσότερο από μια υπόνοια.
Παρουσιάζοντας μας τους 2 μηχανικούς του Άρη Jack Leary και Jessica Appleton, το Fort Solis διαδραματίζεται σε μια περιπετειώδη νύχτα γύρω στο 2080 κατά την οποία το ζευγάρι λαμβάνει μια ειδοποίηση από τον ομώνυμο ερευνητικό σταθμό του Άρη και φτάνει αμέσως στη σκηνή για να ερευνήσει. Μπαίνοντας και βρίσκοντας ακριβώς κανέναν τριγύρω, γίνεται γρήγορα σαφές ότι κάτι τρομερό έχει συμβεί εδώ, και οι επόμενες ώρες περνούν εξερευνώντας και ερευνώντας την εγκατάσταση προκειμένου να συνθέσουν τα κομμάτια της μοίρας του πληρώματος και να φτάσουν στην άκρη του τι πραγματικά συνέβαινε στο Fort Solis.
Αυτό που ακολουθεί είναι μια “συμπυκνωμένη” αφηγηματική εμπειρία χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια, το καθένα από τα οποία προορίζεται να μοιάζει με ένα αυτοτελές επεισόδιο που κάνει το παιχνίδι να παίζεται με ρυθμό κάπως τηλεοπτικό. Εκ των υστέρων, η τοποθέτηση κάποιου διαστήματος μεταξύ του κάθε κεφαλαίου μπορεί να έκρυβε κάπως το γεγονός ότι κανένα εκτός από την τέταρτη και τελευταία πράξη δεν μοιάζει καθόλου ξεχωριστό έστω και ελάχιστα. Υπάρχει μια μικρή αλλαγή προοπτικής στα μισά του δρόμου η οποία ομολογουμένως λειτουργεί υπέρ του παιχνιδιού, αλλά ως επί το πλείστον η όλη εμπειρία περιορίζεται στους ίδιους διαδρόμους, στις ίδιες σκάλες, στο ίδιο άγονο τμήμα του Άρη.
Υπάρχει κάποια αξία στην εξερεύνηση, στην εξέταση των αρχείων καταγραφής (Log files) και των emails και στη σύνθεση των τελευταίων ημερών και ωρών του πληρώματος και των γεγονότων που έγιναν αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι κάτι πρωτότυπο ή να σε ανταμείψει για την αγγαρεία εξερεύνησης που θα κάνεις. Υπάρχουν περιστασιακές ευκαιρίες να αλληλεπιδράσετε με πράγματα που δεν θα περιμένατε, όπως ένας πλήρως λειτουργικός κύβος Rubick αλλά ως επί το πλείστον συνδέεστε σε πανομοιότυπα τερματικά υπολογιστών, παίρνετε πανομοιότυπες συσκευές ηχογράφησης (άραγε θα χρησιμοποιούσαν πραγματικά οι άνθρωποι συσκευές ηχογράφησης μιας χρήσης το 2080;) και βρίσκετε key cards για να προχωρήσετε.
Το παιχνίδι διαλύει κάθε ψευδαίσθηση έντασης από πολύ νωρίς, λέγοντας ρητά στον παίκτη ότι τίποτα δεν μπορεί να συμβεί εκτός “σειράς” φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναλαμβάνει τακτικά τον έλεγχο του χαρακτήρα σας για να διασφαλίσει ότι δεν θα χαθούν κρίσιμες περιβαλλοντικές αλληλεπιδράσεις. Υπάρχουν μια χούφτα διάσπαρτες QTE ακολουθίες αλλά ακόμα και αυτές δεν κάνουν τίποτα για να υπονοήσουν κίνδυνο, καθώς φαινομενικά δεν μπορούν να αποτύχουν και είναι τόσο απρόσμενες που συχνά δεν συνειδητοποιούσα ότι συνέβαιναν.
Νομίζω ότι το Fort Solis έχει τη σωστή ιδέα. Είμαι υπέρ του συγκεκριμένους είδους (σύντομης εμπειρίας) παιχνιδιού που στοχεύει να προσφέρει, και δεν νομίζω ότι είναι η έλλειψη gameplay που το βλάπτει αλλά ότι έρχεται σαν μια υπόθεση μιας ώρας που απλώνεται σε τέσσερις. Στην πραγματικότητα πιθανώς θα είχε τη μισή διάρκεια, αν δεν απαιτούνταν το συνεχές backtracking των χαρακτήρων.
Το σενάριο σε όλους τους τομείς είναι πραγματικά πολύ καλό, ειδικά στα αστεία των επικοινωνιών μεταξύ του Jack και της Jess στις αρχές του παιχνιδιού, που βοηθούν στην πώληση των χαρακτήρων τους και της κατάστασης, όπως και η φωνητική υποκριτική και η καταγραφή της απόδοσης από ένα καστ που περιλαμβάνει τους Roger Clark, Troy Baker και Julia Brown.
Το ίδιο το παιχνίδι είναι επίσης πανέμορφο, με την Unreal Engine 5.2 να δίνει ζωή στους αμυδρά φωτισμένους διαδρόμους των εγκαταλελειμμένων εγκαταστάσεων με εκπληκτική λεπτομέρεια. Ο φωτισμός και η δουλειά με τα υλικά είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά και δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάω το περιβάλλον σε πολλές περιπτώσεις τόσο σε εσωτερικούς χώρους όσο και όταν βρισκόμουν στη σκοτεινή και θυελλώδη επιφάνεια του Άρη. Μερικές φόρες οι σκιές ήταν αρκετά ξεθωριασμένες αλλά συνολικά η ομάδα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
Το Fort Solis παίρνει ιδέες μιας ώρας περίπου και προσπαθεί να τις επεκτείνει σε μια τετράωρη βόλτα σε μια άψυχη εγκατάσταση στον Άρη, με ελάχιστα πράγματα να προσφέρει εκτός από μια κορυφαία παρουσίαση. Με σαφή έλλειψη συγκινήσεων, αυτό το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας πέφτει απογοητευτικά επίπεδο. Ο τίτλος κυκλοφορεί σε PlayStation 5 & Pc και φυσικά να ευχαριστήσουμε την Enarxis για την διάθεση κωδικού για να πραγματοποιηθεί το Review.
ΘΕΤΙΚΑ
Απίστευτα γραφικά με την Unreal Engine 5.2.
Αξιοπρεπές σενάριο που ενισχύεται από κορυφαία φωνητική υποκριτική.
Η προσοχή στη λεπτομέρεια κάνει το Fort Solis να μοιάζει με αληθινό μέρος.
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Το περπάτημα είναι οδυνηρά αργό.
Μηδενική αίσθηση απειλής ή έντασης παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι χαρακτηρίζεται ως θρίλερ.
Γεμάτο με πολλά αχρείαστα πράματα τόσο στην αφήγηση όσο και στο gameplay.
Η ιστορία όπως εξελίσσεται καταλήγει αρκετά “ρηχή”
