Μπορεί να μην έκαναν τεράστιο πάταγο στoν υπόλοιπο κόσμο αλλά στην Ευρώπη και φυσικά στην χώρα μας έχουμε δει πολλές ταινίες με πρωταγωνιστές τον Bud Spencer και τον Terence Hill! Οι δύο τους χαρακτηρίσθηκαν σαν δεξιοτέχνες του λεγόμενου είδους «σπαγγέτι γουέστερν», με την ειρωνεία και τα δυνατά χαστούκια τους αλλά φυσικά και για την αξέχαστη και διαχρονική δράση. Μια παθιασμένη ομάδα Ιταλών ανεξάρτητων προγραμματιστών έφτιαξε ήδη ένα υπέροχο παιχνίδι εμπνευσμένο από τις περιπέτειές τους, αλλά υπάρχουν ακόμα περισσότερα από αυτά σε αυτήν τη συνέχεια. Για να δούμε!
Για όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ για αυτούς τους Ιταλούς ηθοποιούς με ύποπτα διεθνή ονόματα πάμε για μια μικρή επανάληψη. Ο Bud Spencer και ο Terence Hill, των οποίων τα πραγματικά ονόματα είναι αντίστοιχα Carlo Pedersoli και Mario Girotti, είναι δύο Ιταλοί ηθοποιοί που αποφάσισαν να πάρουν αυτά τα αμερικάνικα ονόματα για να βοηθήσουν τις προοπτικές τους στο εξωτερικό και ως δίδυμο έχουν κάνει πάνω από δώδεκα ταινίες μαζί. μεταξύ της δεκαετίας του 1960 και του 1980.
Η συντριπτική πλειονότητά τους ήταν κωμικές ταινίες δράσης: πιο γνωστές για τους ρόλους τους «σπαγγέτι γουέστερν», αλλά και πρωταγωνιστές σε ταινίες φίλων, ιστορίες σε τροπικά νησιά και πολλά άλλα. Οι ρόλοι είναι απλοί έχουμε τον Bud να είναι ο γκρινιάρης γίγαντας και τον Terence να είναι ο γοητευτικός αλλά “αδύναμος” φίλος! Οι δύο τους μπορούν να ρίξουν μπουνιές, να ξεγελάσουν τους κακούς σε όλες τους τις περιπέτειες, με τις ατάκες μεταξύ τους σχεδόν τόσο εμβληματικές όσο και οι τσακωμοί όπου τους χαρακτηρίζουν με αστείους δυνατούς ήχους στις γροθιές, στα χαστούκια, με τους ηθοποιούς να “πετούν” δεξιά και αριστερά καθώς οι ήρωές μας τους σπάνε με έναν πολύ φιλικό προς την οικογένεια τρόπο. Οι ταινίες τους εξακολουθούν να είναι διασκεδαστικές και απολαυστικές μέχρι σήμερα και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν τύχει να απολαύσουν κάποια απο αυτές! Για πάμε όμως στα του παιχνιδιού!
Το Bud Spencer & Terence Hill: Slaps And Beans γεννήθηκε σαν μη official demo το 2015 όπου εξελίχθηκε σε ένα πολλά υποσχόμενο Kickstarter και στη συνέχεια σε ένα πολύ διασκεδαστικό ολοκληρωμένο pixel art indie game μερικά χρόνια αργότερα. Με τις ομοιότητες και των δύο ηθοποιών που παραδέχθηκαν οι κάτοχοι των δικαιωμάτων (ο Carlo Pedersoli δυστυχώς απεβίωσε το 2016) και με μια τεράστια ποικιλία πρωτότυπης μουσικής από τις ταινίες που εμπνεύστηκαν, ο Ιταλός προγραμματιστής Trinity Team δημιούργησε ένα 2D beat’em up. Μια ιστορία που μεταφέρει τον Bud και τον Terence σε μια ολοκαίνουργια περιπέτεια αλλά σε γνωστούς χώρους, λαμβάνοντας οπτικά στοιχεία και στοιχεία παιχνιδιού από τις ταινίες γουέστερν, τις αστυνομικές ταινίες και πολλά άλλα. Ήταν ένα άκρως ευχάριστο παιχνίδι για τους θαυμαστές του ντουέτου, και ενώ το παιχνίδι θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο ποικίλο, η μάχη ήταν αρκετά διασκεδαστική για να διασκεδάσει τις δύο ώρες που διαρκεί το παιχνίδι, ειδικά παίζοντας σε τοπικό co-op 2 παικτών με έναν φίλο. Υπήρχαν ακόμη και μερικά ξεκαρδιστικά minigames που μιμούνται διάσημες σκηνές ταινιών τους, όπως ο εμβληματικός αγώνας με τα buggy σε αμμόλοφους από την ταινία “Watch Out, We’re Mad”. Μερικές από τις κύριες κριτικές για το παιχνίδι ήταν η χαμηλή ποικιλία και η ίσως πολύ απλοϊκή μάχη. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε αυτή η συνέχεια, ήταν εύκολο να ενθουσιαστείς: η διόρθωση αυτών των προβλημάτων θα μπορούσε πραγματικά να αναδείξει το Slaps & Beans σε έναν από τους πιο δυνατούς τίτλους beat ’em up εκεί έξω και όχι μόνο για τους οπαδούς των Bud Spencer και Terence Hill.
Πολλές φορές η συνέχεια δεν είναι καλή όσο η αρχική ιδέα
Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά ας μην προλάβουμε ακόμα. Επιφανειακά το Slaps And Beans 2 δεν διαφέρει πολύ από τον προκάτοχό του: διαθέτει τον ίδιο βασικό στυλ μάχης, με οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες να έχει δύο βασικές επιθέσεις, μια μπάρα με stamina για χρήση special επιθέσεων, έχουμε την προσθήκη μερικών λεγόμενων «υπερδύναμεων» power-ups, τα οποία έχουν πολύ μικρό αντίκτυπο στο παιχνίδι, καθώς καταλήγουν να ενισχύουν μόνο την ταχύτητα, την υγεία ή τη ζημιά για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά ενώ το πρώτο παιχνίδι περιηγούσε τους παίκτες σε αρκετά μεγάλα και ποικίλα επίπεδα, πολλά από τα επίπεδα της συνέχειας καταλήγουν σε 2 ή 3 μεγάλες περιοχές, όπου οι παίκτες απλώς κατακλύζονται από σενάρια μάχης όπου αρκετές δεκάδες εχθροί θα φτάσουν σε κύματα και θα σας κολλήσουν ένα σημείο για 5-10 λεπτά προτού μια αστεία σκηνή τους μεταφέρει στο επόμενο. Το τεράστιο μέγεθος ορισμένων από αυτών περιοχών οδήγησε τους προγραμματιστές να απομακρύνουν πολύ την κάμερα, καθιστώντας πιο δύσκολη τη διάκριση της δράσης και κάνοντας τα ωραία pixel art των επιπέδων να μην ξεχωρίζουν. Υπάρχουν ακόμη επίπεδα με τμήματα εξερεύνησης, μικρά κτλ αλλά ολόκληρη η δοκιμασία δεν φαίνεται τόσο έντονα σχεδιασμένη και προσεκτικά συνδεδεμένη όσο το προηγούμενο.
Σε γενικές γραμμές το γυάλισμα του παιχνιδιού είναι επίσης λιγότερο απο το αρχικό. Σίγουρα, πρέπει να ειπωθεί ότι έπαιξα το πρώτο παιχνίδι στο Xbox, όπου έφτασε χρόνια μετά την κυκλοφορία του στον υπολογιστή, με αποτέλεσμα να διορθώνονται πολλά σφάλματα και οι λειτουργίες να είναι αρκετά καλύτερες. Ωστόσο, για μια τέτοια άμεση συνέχεια, βρήκα έναν εκπληκτικά μεγάλο αριθμό σφάλματων, πολλά αμφισβητήσιμα hitbox, μάλλον μεγάλους χρόνους φόρτωσης ακόμα και όταν μετακινούμαι από το ένα μενού στο άλλο, και ακόμη και πολλούς περίεργα περίπλοκους μηχανισμούς παιχνιδιών, ειδικά στα μίνι παιχνίδια. Βλέπετε, αυτή η συνέχεια έχει πολλά περισσότερα minigames σε σύγκριση με το πρώτο παιχνίδι, και ενώ στα χαρτιά θα έπρεπε να είναι πολύ ωραία, η στιλπνότητά τους δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα που θα περίμενα από τους προγραμματιστές. Οι κανόνες εμφανίζονται στην αρχή, αλλά συχνά είναι ατελείς και χωρίς βίντεο που να δείχνουν τι πρέπει να κάνουν ή να εξασκηθούμε σε χρόνο παρόμοιο με το Mario Party. Οι παίκτες απλώς θα μπουν σε αυτά τα mini games κάποια στιγμή που δεν είναι αρκετά ακριβή και δεν υπάρχει καλή επεξήγηση πιθανότατα να αποτύχει ένα ζευγάρι φορές από απόλυτη σύγχυση. Ομοίως, οι μάχες με τα αφεντικά έχουν επεκταθεί σε υποθέσεις πολλαπλών σταδίων με μεγάλες σεκάνς που πρέπει να πουληθούν με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά συχνά αυτό είναι αρκετά περίπλοκο και δεν εξηγείται καλά, ρίχνοντας μερικές επιπλέον δοκιμές και λάθη στο μείγμα.
Φυσικά, το βασικό παιχνίδι και τα οπτικά στοιχεία παρέμειναν τα ίδια! Επομένως εξακολουθεί να είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι αλλά είναι κρίμα που ορισμένες από τις καινοτομίες και τις αλλαγές που προσπάθησαν να φέρουν στη φόρμουλα είναι απογοητευτικές. Όχι όλα όμως. Πρώτον, αυτή τη φορά το παιχνίδι έχει μια πλήρη μεταγλώττιση σε πολλές γλώσσες όχι μόνο των πρωταγωνιστών αλλά και όλων των δευτερευόντων χαρακτήρων. Κατά καιρούς υπάρχουν μερικά λάθη που παρατήρησα στους υπότιτλους, ο συνδυασμός πρωτότυπης μουσικής και φωνών που ακούγονται παρόμοια με αυτές που θα ακούγαμε σε αυτές τις κλασικές ταινίες δημιουργούν μια νοσταλγική ηχητική απόλαυση. Μιλώντας για τη μουσική το παιχνίδι έχει μια ακόμη πιο εκτεταμένη επιλογή από επίσημα αδειοδοτημένα κομμάτια και τραγούδια εμπνευσμένα από τις ταινίες, με ακόμη και ένα διαδραστικό Jukebox που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο μενού για να ακούσουμε όλα αυτά τα bangers όποτε θέλουμε.
Η ολοκλήρωση της κύριας ιστορίας σε οποιαδήποτε από τις 3 διαθέσιμες δυσκολίες είναι και πάλι μια υπόθεση 3-4 ωρών, αλλά το παιχνίδι δεν τελειώνει εκεί. Αν σας άρεσαν τα minigames από το campaign αυτά μπορούν επίσης να παιχτούν σε local co-op έως και έναν συνδυασμό 4 ανθρώπων ή AI, είτε επιλέγοντας μόνοι σας συγκεκριμένες δραστηριότητες είτε αφήνοντάς το να μας αναθέσει ένα τυχαίο με συνδυασμένες βαθμολογίες σε όλα και στο τέλος να ανακηρύξει νικητή. Όπως αναφέρθηκε, αυτά τα mini games κυμαίνονται από αξιοπρεπή έως φτωχά, με μια χούφτα περίπλοκους κανόνες, κακό χειρισμό, αναξιόπιστα hitbox και ούτω καθεξής που εμποδίζουν την εμπειρία.
Συμπέρασμα
Στα θετικά του τίτλους θα κρατήσουμε το χιούμορ το οποίο υπάρχει όπως και στις ταινίες, το απεριόριστο “φιλικό” ξύλο στους τριγύρω εχθρούς δεν γερνάει και μένει αναλλοίωτο όσα χρόνια και εάν περάσουν που παρέα με το soundtrack του παιχνιδιού το περνάει σε άλλη διάσταση. Το παιχνίδι φάνηκε ότι εστιάζει και Local co op κομμάτι που θα κάνει την ώρα να περάσει νεράκι. Τώρα στα κόκκινα σημεία του βλέπουμε ότι το gameplay έχει μείνει ακριβώς το ίδιο απο τον προκάτοχο του! Η μεγάλη διάρκεια του αγώνα ξύλου μέσα στην αρένα και τα boss fights είναι πραγματικά κουραστικά σε σημείο που θέλεις να κλείσεις την κονσόλα! Τέλος δεν είναι τόσο καλογυαλισμένο όσο το πρώτο παιχνίδι που μάς θύμισε τα παιδικά μας χρόνια. Να ευχαριστήσουμε την ENARXIS για την διάθεση του τίτλου και της συλλεκτικής για να πραγματοποιηθεί το review και το Unboxing. O τίτλος είναι διαθέσιμος για PlayStation 5, Nintendo Switch, PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S.
